سایه و سکوت

●
من چهره اي ديدم كه هزار رو داشت ،و چهره اي ديدم كه يك رو بيشتر نداشت،گويي در قالبي ريخته باشند.من چهره اي ديدم كه از وراي تابش رويش ،زشتي زيرش را شناختم .و چهره اي كه بايد تابش رويش را بر ميداشتم تا زيبايي زيرش را دريابم.من چهره پيري ديدم پوشيده از خط هيچ ،و چهره صافي كه همه چيز بر آن حك شده بود.من چهره ها را ميشناسم ،زيرا كه از وراي پارچه اي كه چشمان خودم مي بافد مي بينم و به حقيقت زندگي ميرسم.
جبران خليل جبران