سایه و سکوت

●
هفت بار خويشتنم را حقير و كوچك پنداشتم:آن هنگام كه ذلت را بر تن مي كرد تا بالاتر رود.
و آن هنگام كه در برابر اخلاص ديگران پرواز مي كرد.
و آن هنگام كه از ميان دشوار و آسان ،آسان را انتخاب كرد.
و آن هنگام كه مرتكب گناهي شدم و او براي تسلي خاطر گفت:ديگران نيز چنين گناهي را انجام مي دهند.
و آن هنگام كه متوجه سستي و ناتواني او شدم اما شكيبايي را به قدرت نسبت داد.
و آن هنگام كه نقاب زشتي را بر چهره انداخت.
و آن هنگام كه آواز مدح و ستايش را خواند و آن را فضيلت با ارزش پنداشت.