سایه و سکوت

●
كنار دريا،با آب همزبان بودم
ميان توده ي گوش ماهي ها،
ز اشتياق تماشا چو كودكان بودم!
به موج هاي رها شادباش مي گفتم!
به ماسه ها،به صدف ها،حباب ها،كف ها
به ماهيان و مرغابيان چنان مجذوب،
كه راست گفتي،بيرون از اين جهان بودم.
****
نهيب زد دريا،
كه:مرد!
اين همه در پيچ و تاب آب مگرد!
چنين در بن خس و خاشاك هرزه پوي ،مپوي
مرا در آينه ي آسمان تماشا كن!
دري به روي خود از سوي آسمان وا كن!
دهان باز زمين در پي تو مي گردد!
از آنچه بر تو نوشته ست،ديده دريا كن!
زمين به خون تو تشنه ست،آسماني باش!
بگرد و خود را در آن كرانه پيدا كن!
«فريدون مشيري»

روياهايتان را در آسمان بجوئيد
آسمان آنچه را كه دوست ميداريد مي دهد.