سایه و سکوت

●
داشتم يه كتاب ميخوندم (فكر كنم هزار سالي هست كه دارم ميخونمش و هنوز تمامش نكردم،تاريخ دقيق شروعش از يادم رفته!)توي يه قسمتي از كتاب يه چيزايي نوشته بود كه يه جورايي به دل من نشست.يه قسمتي ازش رو اينجا مينويسم.نوشته:
«به انسان بودن خود افتخار كنيد،برايش شادي نمائيد.نا آگاهي، كاستي ها ،احساس تنهائي را به عنوان واقعيت هاي وجودي خود بپذيريد واز داشتنش خشنود باشيد.به خود احترام بگذاريد،خود را قبول داشته باشيد و بگوئيد نمي خواهم جز آنچه هستم،يعني ،انسان،باشم.از انسان بودن خود لذت ميبرم و مفهوم انسان بودن يعني نقاط ضعف و قدرت داشتن،به ديوار خوردن،دچار فراموشي گشتن،از يك جاي غلط سر درآوردن،به جاي طبقه سوم در طبقه ششم از آسانسور پياده شدن و متوجه اشتباه خود گرديدن ،به راستي انسان بودن موهبت بزرگي است.»
*
آقا، ميگن، خوبه كه آدم نقاط ضعف و قوتش رو بشناسه و سعي كنه ضعفهاش رو اصلاح كنه منم دارم تلاش ميكنم! كه همين كار رو انجام بدم و تا حالا به چند تا نتيجه مهم و جالب توجه!رسيدم:
1- من اصلا براي شناختن خيابونها و پيدا كردن آدرسها استعداد ندارم(فكرم نكنم هيچوقت اصلاح بشه ،كار از ريشه خرابه.)
2-با اينكه استعداد زيادي در مورد نوشتن ندارم واقعا اعتماد به نفس نشون دادم كه كنار وبلاگ هاي خيلي خوبي كه تا حالا خوندم جرات كردم و توي اين وبلاگ شروع به نوشتن كردم(اميدوارم بتونم روزي خوب بنويسم).
3- گاهي دل نازك و لوس ميشم و به همه چيز گير ميدم،(داداشم ميگه!).
4- اگه بخوام نقطه ضعفهام رو پيدا كنم،قطعا ميتونم .