سایه و سکوت

●
بعد از بیست و چند سال زندگی و زحمت های پی در پی پدر و مادرم برای تربیت من ،متاسفانه من هنوز با کلمات و کاربرد آنها مشکل دارم.به این معنی که تعداد زیادی از اونها رو به خاطر جبر زمان و مکان استفاده میکنم.مثلاً بعضی وقتها از خیلی از واژه ها و عبارات خوشم نمیاد و دوست ندارم که ازشون استفاده کنم ولی مجبور به استفاده ازشون میشم،مثل جمله های دوپهلو و کنایی و.....گاهی هم به بعضی از کلمه ها اصلاً اعتقاد ندارم اما برای اینکه بتونم منظورم رو به بقیه ی آدمها منتقل کنم، لازمه که ازشون استفاده کنم،مثل دو تا کلمه "همه"و "هیچ"،توی دنیایی که قطعیت وجود ندارد،غیر از در یک مورد،این دوتا کلمه نباید اساساً کاربرد زیادی داشته باشد ،(مگه اینکه خیلی از مسائل رو با بی عدالتی نگاه کنیم)گاهیم مجبورم از بعضی تعارفات استفاده کنم،که خیلی دل خوشی ازشون ندارم،مثلِ ِ ِ ِ ِِ ِ ِدیدین وقتی یه چیز قشنگی میخرید،یکی خریدتون رو مورد تایید قرار میده ومثلاً بهتون میگه چقدر قشنگه ،معمولاً چی جواب میدین؟چشمهاتون قشنگ میبینه!!!اولاً که زیبایی یه امر کاملاً نسبی و سلیقه ایه،(حالا بعضی از آدمها سلیقه شان همه پسندتره)انسانم که زیبا دوسته ،تا حالا شده یه چیزی به نظرتون زشت بیاد و نامناسب ،اما بخریدش؟مسلماً نه.پس اینکه گاهی بعضی چیزها از طرف یه عده ای تائید بشه یا تکذیب بشه فقط نشون میده که چقدر سلیقه ی یه آدم به ما نزدیکه یا بالعکس،نه اینکه نشان دهنده چشم زیبا بین!طرف باشه.( متاسفانه یا خوشبختانه!بنده همیشه درزمینه پاسخگویی به تعارفات کم آوردم )