سایه و سکوت

●
میدونی؟دارم فکر میکنم که مشکلات آدم چند دسته اند.یکی مشکلاتی که خودت به وجود میاری،حالا یا از روی ناآگاهی یا هرچی.که معمولاً برای اونها راه حلی وجود داره.یعنی هرچقدرم ، مشکلی که ایجاد شده بزرگ باشه،درسته ممکنه یه کم از نظر زمانی طول بکشه ولی بالاخره قابل جبرانه(البته اکثراً، نه همیشه).یک دسته ی دیگه هم مشکلاتیند که دیگران یا شرایط برات پیش میارند.این یکی جبرانش یه خرده سختتره ولی محال نیست.خودت با تمام وجودت ، از همه ی توانت استفاده میکنی ،شده با حرف ،زور،پول.................بالاخره میشه یه کاریش کرد.اما یه وقتهایی یه مشکلاتی هست که نه خودت مقصری، نه شرایط، نه دیگران،نه کفاره ی گناهه نه........اما تو باهاش درگیر میشی یه عمر.یه عمر توی دلت نگهش میداری چون میدونی از هیچکس هیچ کاری ساخته نیست .یه بار با خودت فکر میکنی "این باعث میشه که تو به خدا نزدیکتر بشی و مطمئن باشی که هیچ قادری قدرتمندتر از خدا نیست"،اما گاهیم تو رو تا مرز جنون میرسونه،تا اونجایی که "به زمین و زمان و خودت و دیگران ،حتی خدا بد و بیراه میگی.به خاطر اینکه میبینی هیچ کاری نه از دست تو برمیاد و نه کس دیگه و بازهم میبینی که فقط خداوند قادر مطلقه."به نظر من آدم هزارتا از مشکلات دو دسته ی اول داشته باشه ،یک دونه از این دسته ی آخر نداشته باشه به خاطر اینکه همون یه دونه کافیه که هم آدم دینش رو از دست بده و هم دنیاش رو.